Spójrz na dłoń moją rozpostartą

Ona zastyga zanim się przebudzi

Kształtem woła o promień płomień o wolność

Dzikość myśli przepełnia jej treść

Stateczność tkwi w powłoce

Nie daj się zwieść powłoce

Nie daj się

Ona wyłania się z chaosu

Dąży do harmonii

Nie dosięgnie jej

Nie tak zapisano 

Ona wije się wciąż w swym bezruchu

Pragnie uczynić coś

Lecz czyn ten myślą jest jedynie

Ani drgnie

Ani myśli się poruszyć

To ty musisz wydobyć ją z grzęzawiska

Nim na zawsze odpłynie.

Na ścianie malował się obraz zmęczenia, jakby blask księżyca nie chciał objawić się tym razem. Siedziała tak już od godziny, nie była tego jednak świadoma. Wpatrywała się w ścianę tak długo,że zdążyła już zapomnieć po co to robi. Jednak coś sprawiało, że nie mogła przestać. Tym razem nawet nie zamknęła oczu. Nie wiedziała już czy są otwarte czy może śpi a może to wszystko to urojenie . Zastygła w oczekiwaniu na światło.